Ucapan YAB Perdana Menteri waktu membentangkan Rancngan Malaysia
ke-11 dan juga rancangan itu sendiri megaskan bahawa RMKe-11, “merupakan
rancangan pembangunan lima tahun terakhir ke arah merealisasikan matlamat
Wawasan 2020”. Wawasan ini “menggariskan aspirasi Malaysia untuk menjadi negara
maju dalam semua aspek. Iaitu ekonomi, politik, sosial, keharmonian, psikologi
dan budaya”.
A. KEMAJUAN YANG DIKAGUMI?
2. RMKe-11 merupakan kesinambungan kepada RMKe-10 dan
semua rancangan lima tahun sebelumnya. YAB Perdan Menteri menjelaskan bahawa
sejak Rancangan Malaysia Pertama dimulakan pada 1964 dan berakhirnya RMKe-10
pada tahun ini, Malaysia telah mampu “memperoleh pelbagai nikmat kejayaan”.
Beliau telah menyenaraikan 10 pencapaian yang boleh dibanggakan. Katanya
Malaysia berjaya “mencapai kemajuan yang dikagumi”.
i) Perbandingan Di Antara Negara
3. Saya ingin mengucapkan tahniah atas pencapaian yang
disenaraikan oleh YAB PM, walaupun ada yang boleh dipertikaikan. Walaupun ada
aspek pencapaian Malaysia yang boleh dikagumi, namun pencapaiannya
tidaklah sehebat yang dicapai setengah-setengah negara yang pernah menjadi
saingannya. Waktu Malaya mencapai Merdeka, pendaptan perkapitanya hampir sama
dengan Korea, Taiwan dan Singapura.
4. Akan tetapi, ketika ini pendapatan perkapita Malaysia
cicir di belakang ketiga-tiga negara tersebut. Pada tahun 2014, mengikut
angka-angka daripada International Monetary Fund (IMF), Malaysia mencatatkan
pendapatan perkapita sebanyak Intl$24,521 (USD10804), manakala Singapura,
Taiwan dan Korea Selatan masing-masing mencatatkan Intl$81,346 (USD56,319),
Intl$43,600 (USD22598) dan Intl$35,485 (USD28101). Korea sudah mencapai
kemajuan industri, misalnya, dalam bidang teknologi pengeluaran kereta dan
telefon bimbit, dan Singapura pula telah mencapai kemjuan perkhidmatan yang
tinggi. Kemajuan industri dan perkhidmatan inilah yang memberi mereka
pendapatan lebih tinggi.
5. Dari segi pendidikan pula, kita dapati daripada kajian
perbandingan antarabangsa, seperti PISA, pencapaian sekolah-sekolah di
ketiga-tiga buah negara ini, khususnya dalam bidang Sains dan Matematik adalah
cemerlang. Mereka di kedudukan teratas, manakala Malaysia, seperti yang sudah
mulai disedari oleh Menteri Pendidikan adalah di kedudukan hampir tercorot.
Kajian-kajian antarabangsa juga menunjukkan mutu universiti- universiti di
Malaysia juga merosot bila dibandingkan dengan universiti-universiti di
Singapura dan Korea.
6. Singapura sudah mencapai taraf negara maju. Korea
Selatan sudah hampir sangat mencapainya. Taiwan tidak jauh di belakang.
Pencapaian merekalah yang mengkagumkan sebenarnya. Secara perbandingan kita
masih tertinggal ke belakang. Kita masih mengharapkan mencapai taraf negara
maju pada tahun 2020. Itupun masih ada kedengaran suara-suara yang kurang
yakin. Saya mengharapkan matlamat Wawasan 2020 boleh tercapai. Akan tetapi,
untuk mencapainya sangat perlu adalah rancangan tersusun, perlaksanaan terbaik
dan tata kelola pemerintahan yang bermutu serta bersih daripada korupsi.
ii) Perbandingan Dalam Negara
7. Dalam negara, selepas 60 tahun Umno-BN (dan sebelum itu
Perikatan) memerintah, dan walaupun ada dasar kedudukan istimewa Melayu dan
slogan ketuanan Melayu, namun keadaan sosio-ekonomi orang Melayu serta
Bumiputera masih tercicir. Dari segi pendapatan, kira-kira 26% isi rumah
Melayu/Bumiputera mempunyai pendapatan kurang RM2000 sebulan. Sebagai
perbandingan nisbahnya lebih kurang 14% bagi Cina dan 20% bagi India. Isi rumah
Melayu/Bumiputera mempunyai pendapatan purata kira-kira RM4,500 sebulan, iaitu
yang paling rendah. Sebagai perbandingan, pendapatan purata isi rumah Cina
ialah kira-kira RM6400 dan isi rumah India pula kira-kira RM5200 .
8. Dalam aspek-aspek lain pula, kita dapati bahawa
prestasi pelajar Melayu di semua peringkat pendidikan tidaklah secemerlang
pelajar Cina. Anak-anak muda yang paling ramai dan tinggi peratusnya terlibat
dengan dadah adalah Melayu. Dalam kalangan pekerja, hampir 82%
Melayu/Bumiputera merupakan mereka yang tidak mempunyai pendidikan formal,
walaupun 67, 64 dan 66% daripada mereka mempunyai pendidikan rendah, menengah
dan tinggi. Sebagai tenaga buruh pula, 65% daripada Melayu/ Bumiputra adalah
pekerja separuh mahir dan 9% tidak mahir. Cuma 26% daripada mereka boleh
dikategorikan sebagai kakitangan pengurus, profesional ataupun pekerja mahir.
9. Semua perbandingan yang dibuat di atas bukannya
bertujuan untuk meperkecilkan apatah lagi menafikan kemajuan yang dicapai
setakat ini. Tujuannya ialah untuk menjelaskan bahawa pencapaian negara kita
dengan negara-negara sebaya dulu, dan pencapaian kemajuan dalam negara, di
antara Melayu/Bumiputra dengan etnik yang lain belumlah boleh dikatakan
menggembira dan membanggakan. Hal ini harus mendorongkan kita, terutama Kerajaan,
untuk mengkaji sehalus-halusnya kenapa ini berlaku dan seterusnya mengatasi
semua masalah dengan sesirus-serusnya, supaya kita tidak semakin
tertinggal.
WAWASAN 2020 DAN RMKe-11
10. Wawasan 2020 mempunyai sembilan matlamat atau cabaran
strategik. Yang utama ialah matalamat Politik - seperti mewujudkan negara
Malaysia yang bersatu (ke-1), mewujudkan masyarakat berjiwa bebas, tenteram dan
maju (ke-2), dan mewujudkan masyarakat demokratik (ke-3). Matlamat ekonomi
terletak terakhir, iaitu: mewujudkan masyarakat adil dalam bidang ekonomi
(ke-8) danmewujudkan masyarakat makmur (ke-9). Di antara yang pertama dan akhir
itu adalah matalamat-matlamat Sosial - sepertimewujudkan masyarakat liberal dan
bertolak ansur (ke-5); matlamat kerohanian – iaitu membentuk masyakat
bermoral dan beretika (ke-4); dan matlamat sains – iaitu mewujudkan masyarakat
saintifik dan progresif.
11. Untuk mencapai matlamatnya , RMKe-11 menggaris dan menumpu
kepada enam Strategi, iaitu: (i) Inklusiviti, (ii) Kesejahteraan Rakyat, (iii)
Modal Insan, (iv) Pertumbuhan Hijau, (v) Infrastruktur, dan (vi) Innovasi dan
Produktiviti. Berbanding dengan cabaran strategik Wawasan 2020, Strategi
RMKe-11 lebih banyak menekankan bidang-bidang ekonomi, tidak menyentuh soal
politik secara langsung, dan membawa elemen baru yang penting kini, iaitu
pertumbuhan hijau. Soal membentuk masyarakat bersatu yang terletak utama dalam
cabaran strategik Wawasan 2020 hanya terletak pada akhir RMKe-11 sebagai salah
satu Aspirasi Malaysia pasca 2020 untuk menegakkan “Satu negara, satu bangsa
dan satu impian”.
12. Izinkan saya sekarang membahaskan RMKe-11 mengikut
strateginya satu, akan tetapi khususnya kepada soal-soal Ekonomi (dalam
Inklusiviti) dan Alam Sekitar (iaitu Pertumbuhan Hijau). Saya tidak berhajat
untuk membincangkan kebanyakan dari rancangan atau projek yang telah
dikenalpasti dalam dokumen RMKe-11 dan ucapan YAB PM yang saya setujui. Saya
akan lebih menyentuh perkara-perkara yang boleh dipertikaikan dan mengutarakan
padangan-pandangan alternatif atau pendapat-pendapat tambahan saja.
SOAL INKLUSIVITI
13. Saya mengalu-alukan hasrat Kerajaan hendak
“mempastikan pertumbuhan ekonomi negara dapat dinikmati oleh rakyat Malaysia
tanpa mengira gender, etnik, status sosioekonomi dan kedudukan geografi”. Akan
tetapi saya mengharapkan hasrat ini tidak tinggal ataupun menjadi impian kosong
semata. Begitu banyak ketempangan dan ketidakseimbangan yang wujud sekarang,
akibat daripada perbezaan etnik, sosioekonomi (atau lebih tepat kelas), wilayah
dan bahkan juga gender. Ketempangan dan ketidaksamaan ini berakibat daripada
faktor sistem dan struktur ekonomi politik, dan ini memerlukan kekuatan
keazaman politik oleh pimpinan yang berkuasa untuk membuat perubahan besar.
14. Dari segi etnik, ramai Melayu yang merasa tidak puas
hati dengan apa yang mereka rasakan sebagai penguasaan Cina dalam bidang
ekonomi, terutama perniagaan. Mereka tidak melihat sangat penguasaan dan
dominasi ekonomi oleh golongan korporat antarabangsa dari Barat, setengahnya
bekas penjajah yang masih kuat dan mungkin akan diperkuatkan lagi oleh TPPA.
Golongan Cina dan India pula menganggap dianaktirikan dari segi peluang,
misalnya, untuk mendapatkan jawatan dalam perkhidmatan awam, tempat di
universiti dan juga biasiswa, walaupun peluang biasiswa sudah ditambahbaik
sedikit untuk mereka. Tidak memadai menyelesaikan masalah ketidakseimbangan ini
bagi lapisan atasan saja.
15. Masalah lebih besar ialah ketempangan dan
ketidakseimbangan dari segi kedudukan sosioekonomi atau kelas. Perbezaan
kedudukan kelas itu timbul daripada perbezaan pemilikan sumber kekayaan (modal
dan tanah), pencapaian pendidikan dan pendapatan. Yang paling didiskriminasi
atau terbiar adalah golongan petani (termasuk nelayan) di kawasan desa serta
pedalaman, pekerja di ladang, kilang serta perniagaan dan juga kakitangan
rendah dalam perkhidmatan kerajaan. Majoriti Petani terdiri dari Melayu di
desa, dan Orang Asal di pedalaman. Mengenai pekerja-pekerja pula, India
majoritinya di estet, agak seimbang antara semua golongan etnik di kilang dan
lebih banyak Cina dalam perniagaan, manakala majoriti pekerja rendah kerajaan
(termasuk tentera da polis) adalah Melayu.
16. Dari segi sejarah, perbandingan dan fakta, golongan
petani dan buruh merupakan lapisan kelas bawahan. Kebanyakan mereka itu dapat
dianggap sebagai miskin. Dalam negara kita sekarang, golongan ini terdiri
daripada pelbagai etnik. Yang berpendapatan paling rendah sekali di kalangan
mereka adalah Orang Asal di pedalaman, Melayu di desa, India di ladang dan
sebilangan Melayu serta bukan Melayu yang menjadi pekerja di sektor awam dan
swasta. Pada hakikatnya mereka boleh dianggap miskin. Ini boleh dilihat dengan
mata kepala sendiri jika kita melawat tempat kediaman mereka dan meneliti
keadaanpenghidupan mereka. Akan tetapi, kini dikatakan bahawa kemiskinan sudah
tidak wujud lagi di Malaysia ini.
SOAL KEMISKINAN
17. Kemiskinan di sini diukur secara absolut dengan garis
kemiskinan yang ditetapkan oleh kerajaan, iaituRM762 bagi Semenanjung RM912
Bagi Sarawak dan RM1048 bagi Sabah. Berdasarkan garis ini, semua orang
berpendaptan di bawahnya adalah dianggap miskin secara mutlak. Pada hemat
saya, memandangkan kos hidup sekarang, garis kemiskinan ini sepatutnya dikaji
semula. Garis ini paling tidak realistik terutama sekali bagi Semenanjung.
Apabila garis kemiskinan rendah, maka sudah tentulah bilangan mereka yang
miskin menjadi kecil. Begitu juga sebaliknya, manakala garis kemiskinan tinggi
maka mereka yang tergolong sebagai miskin adalah lebih ramai.
18. Sebaliknya, jikalau kemiskinan diukur dengan kadar
kemiskinan relatif, makadidapati garis kemiskinan lebih tinggi keranaia
merupakan separuh daripada pendapatan median. Misalnya, pada 2012,
garis kemiskinan relatif ialah RM1813, iaitu separuh daripada
pendapatan median RM3626. Implikasinya, 20% isi rumah berada di bawah garis
kemiskinan ini. Pada hal mengikut kiraan absolut, yang diguna oleh
Kerajaan, pada tahun yang sama didapati cuma 1.7 peratus saja berada di bawah
garis kemiskinan.
19. Kerajaan tidak harus malu atau takut jika bilangan
rakyat yang miskin lebih besar daripada yang dibanggakan sekarang. Bukankah
apabila diketahui bilangan serta kedudukan sebenar golongan miskin, maka akan
lebih senang untuk melaksanakan rancangan dan projek menghapuskannya dan
menaikkan taraf hidup golongan miskin dan susah? Bukankah kita semua tahu bahwa
walaupun golongan miskin itu terdiri daripada pelbagai etnik, yang terbesar
sekali ialah orang Melayu dan Bumiputera? Akhirnyabukankah majoritiyang akan
mendapat faedah dan terbela adalah Melayu dan Bumiputera juga?
KEDUDUKAN GOLONGAN B40
20. Saya menyedari bahawa Kerajaan akan mensasarkan
golongan 40 peratus yang paling rendah pendapatannya, yang digelar oleh PM
sebagai golongan B40. Beberapa projek dan rancangan dijanjikan untuk menaikkan
taraf sosio-ekonomi golongan ini. Adalah diharapkan pendapatan bulanan puraat
golongan ini akan naik daripada RM2537 pada tahun 2013 kepada RM5701 pada tahun
2020. Ini peningkatan yang besar dan cepat, iaitu lebih dari dua kali ganda
dalam lima tahun. Akan tetapi bagaimanakah ia akan dapat dicapai tidak
diterangkan.
21. Buat sementara waktu, golongan inilah yang menjadi
sasaran bagi memberi Bantuan Brim, yang dituduh oleh seorang mantan PM sebagai
sejenis rasuah politik pilihanraya. Betul atau tidak tuduhan tersebut, yang
penting bagi saya ialah golongan ini, yang saya percaya berpendapatan kurang
daripada RM3000 sebulan hendaklah dibantu dan dibela dengan sepenuh hati. Ini
memerlukan peranan Kerajaan dan sektor awam yang lebih besar. Sudah pasti Brim
tidak boleh membantu pendapatan naik dua kali ganda dalam tempoh yang singkat.
22. Lebih banyak peruntukan belanjawan hendaklah diberi
kepada golongan 40 peratus terendah ini supaya mereka boleh diberi segala jenis
kemudahan sosial – misalnya rumah yang lebih murah dan khidmat kesihatan yang
lebih mudah diperolehi. Lagi rendah pendapatan mereka maka seharusnya lebih
besar tumpuan peruntukan kepada mereka. Lebih banyak bantuan dan subsidi harus
dibagi kepada lapisan yang paling rendah pendapatannya. Dan tidak haruslah cukai
yang regresif, seperti GST, yang memberatkan lagi bebanan ke atas
golongan susah atau berpendapatan rendah, dikenakan ke atas mereka.
KESENJANGAN SOSIO-EKONOMI
23. Mengikut RMKe-11, adalah diharapkan dengan menaikkan
pendapatan golongan yang digelar B40 itu, maka jurang atau kesenjangan antara
golongan kaya dengan miskin akan dapat dikurangkan. Maka itu diharapkan dalam
rancangan lima tahun ini Pekali Gini akan berkurang daripada kira-kira
0.45kepada lebih kurang 0.38. Saya percaya Pekali Gini yang disasarkan ini
susah dicapai, melainkan pada masa sama diadakan mekanisme untuk menurunkan
atau membataskan kenaikan melulu pendapatan golongan atasan yang kaya. Satu
caranya ialah dengan menaikkan cukai pendapatan dan harta ke atas golongan ini.
24. Perlu ditegaskan bahawa Pekali Gini tidak menunjukkan
kesenjangan atau jurang sosio-ekonomi yang sebenar, sebab ianya lebih memberi
gambaran tentang jurang di antara pendapatan pukul rata golongan atasan
berbanding dengan golongan bawahan. Lagi pula ia tidak menunjukkan pendapatan
serta penguasaan ekonomi segolongan kecil yang paling kaya berbanding dengan
penguasaan oleh golonganyang miskin sekali.
25.Mengikut seorang ahli ekonomi Perancis yang terkenal,
Profesor Thomas Piketty, dalam bukunya “Capital in the 21st century”,
yang berdasarkan kajiannya berbentuk sejarah dan juga perbandingan semasa di
beberapa buah negara, didapati jurang ekonomi di antara yang kaya dengan miskin
di merata dunia semakin melebar. Bahkan sebilangan kecil yang terkaya menguasai
lebih banyak kekayaan di seluruh negara. Sekarang ini didapati 1 peratus yang
paling kaya di Amerika Syarikat menguasai kekayaan kira-kira 90 peratus
daripada sumber pendapatan dan kekayaan di seluruh negara.
26. Di Malaysia pun kesenjangan ekonomi semakin lebar.
Suatu dapatan baru menunjukkan 20%oang Malaysia yang terkaya menguasai 90
peratus daripada kekayaan negara. Sekarang kita dapati juga siapa dia 50 atau
100 orang terkaya, seperti yang disenaraikan oleh majalah Forbes. Setengah
daripada mereka bilioner, bahkan ada jua multi-bilioner. Kesenjangan pendapatan
serta kekayaan antara mereka dengan golongan termiskin adalah paling lebar.
Secara kebetulan majoriti daripada yang terkaya ialah bukan Melayu, sebahagian
besarnya Cina. Daripada 50 orang yang disenarai sebagai mahakaya, hanya enam
orang Melayu, dan mereka ini terdiri daripada keluarga atau kroni pemimpin atau
bekas pemimpin Kerajaan.
AKIBAT PASARAN BEBAS
27. Proses pengumpulan modal serta harta oleh segelintir
mahakaya ini tidak terbatas dan tidak boleh disekat. Ini ialah kerana falasafah
dan dasar ekonomi-politik yang diamalkan oleh Kerajaan Malaysia adalah
berdasarkan pasaran bebas ataupun laissez faire. Dengan lain
perkataan ia berkaitan dengan sistem kapitalis. Dalam sistem kapitalis ini
peranan sektor swasta adalah lebih penting daripada sektor awam. Dalam RMKe-11
seperti yang lain sebelumnya, bahkan dalam belanjawanpun, nyata peranan swasta
lebih besar daripada awam.
28. Mengikut rancangan lima tahun ini sasaran ekonomi
makro 2016-2020 ialah: purata pelaburan swasta pada harga semasa adalah RM291
bilion, manakala pelaburan awam pula kurang daripada separuh, iaitu RM131
bilion. Dijangka bahawa pertumbuhan purata swasta ialah 9.4%, manakala
pertumbuhan purata bagi awam ialah 2.7%. Sistem ekonomi yang berlandaskan
kapitalisme, di mana peranan swasta lebih dominan daripada peranan awam atau
kerajaan, sudah tentu akan mengakibatkan pengumpulan harta kekayaan oleh
segelintir paling kaya, jurang kaya-miskin bertambah, kemiskinan relatif
bertambah buruk, dan bahkan boleh jadi juga kemiskinan mutlak akanberterusan.
29. Jikalau masalah-masalah ini hendak diatasi, maka
perlulah digalakkan sistem ekonomi politik, di mana peranan awam atau kerajaan
lebih besar daripada peranan swasta. Ini memerlukan perubahan besar dari segi
falasafah dan dasar pembangunan sosio-ekonomi. Ini memerlukan pimpinan kuat
yang tidak mudah dipengaruhi oleh apatah lagi bergantung kepada golongan
segelintir yang paling kaya. Ia juga memerlukan keazaman politik (atau
political will) yang teguh. Soal asasnya ialah: kita mahu sistem dan dasar
ekonomi, politik serta sosial yang mahu membela rakyat jelata atau yang memberi
keuntungan besar tidak terbatas kepada golongan mahakaya?
PENDIDIKAN
30. Sekarang izinkan saya berpindah kepada tajuk lain, iaitu
Pendidikan. Seperti kita ketahui rasa kesal sering diucapkan mengenai mutu
pendidikan negara yang semakin merosot; bahkan ada yang mengatakan bahawa
keadaan pendidikan kebangsaan sekarang ini sudah menjadi caca merba. Akhirnya,
Menteri Pendidikan pun sudah menyedari hal ini dan menyatakan kekesalannya. Di
peringkat antarabangsa mutu pelajaran, terutama Matematik dan Sains, jauh lebih
baik di Singapura, Jepun, China dan Korea Selatan, daripada kita. Bahkan dalam
negeri pun pencapaian dalam mutu dua mata pelajaran yang sama adalah lebih
tinggi di Sekolah Jenis Kebangsaan (Cina) daripadaSekolah Kebangsaan.
31. Ada pihak daripada pelbagai peringkat atau taraf dalam
masyarakat (termasuk Sultan), khususnya mereka yang tidak mempercayai kebolehan
Bahasa Malaysia dan kuat dipengaruhi oleh budaya Inggeris, mahukan Pendidikan
aliran Inggeris diperkenalkan semula. Kebanyakan mereka menyalahkan penggunaan
bahasa kebangsaan sebagai bahasa pengantar adalah punca yang menyebabkan
kemerosotan mutu pendidikan di Sekolah Kebangsaan itu. Perlu kita mengingatkan
mereka bahawa negara-negara seperti China, Korea dan Jepun menggunakan bahasa
mereka sendiri bukan bahasa Inggeris. Namun, pencapaian mereka adalah
cemerlang, bahkan meninggalkan sesetengah negara yang menggunakan Bahasa
Inggeris sebagai pengantar.
32. Bahasa Inggeris memang penting dan saya percaya ia
perlu diajar di sekolah-sekolah. Akan tetapi saya tidak percaya bahawa taraf
kebolehan pelajar dalam bahasa itu boleh dicipta atau dicapai dengan mengajar
Matematik dan Sains dalam Bahasa Inggeris. Sekarang ini, walaupun sudah
diumumkan cara ini sudah ditukar kembali kepada mengajar dengan bahasa
kebangsaan, namun masih banyak lagi sekolah, terutama yang di bandar besar yang
terus menggunakan bahasa Inggeris untuk mengajar Matematik dan Sains. Jika kita
hendak pelajar cekap dalam bahasa Inggeris, maka ia harus diajar sebagai satu
mata pelajaran dari peringkat rendah sehingga tinggi di sekolah kebangsaan.
Kebolehan menulis dan membaca perlu digalak.
Pendidikan Vokasyenal
33. Dalam RMKe-11 ditegaskan bahawa penekanan yang lebih
kuat akan diberi kepada pendidikan serta latihan teknikal dan vokasyenal,
ringkasnya TVET. Ini disesuaikan dengan tujuan untuk memesatkan lagi kemajuan
perindustrian dalam negara dan menambah bilangan pekerja mahir dan separuh
mahir. Di Malaysia peratus pekerja mahir adalah lebih rendah daripada yang
dicapai oleh Singapura, Korea dan Taiwan.
34. RMKe-11 mensasar untuk menaikkan peratus pekerja mahir
daripada 27.6% pada tahun 2010 kepada 35% pada 2020, dan untuk menaikkan
peratus pekerja separuh mahir daripada 28% kepada 56.4% dalam tempoh yang sama.
Boleh dikatakan ini cita-cita yang tinggi, kerana antara 2010 hingga 2015
pekerjamahir meningkat daripada 27.6% kepada hanya 28%. Mungkinkah mencapai 35%
pada tahun 2020? Sungguhpun pesimis, saya harap matlamat sasaran ini akan
tercapai.
Pendidikan Khas - Dyslexia
35. Ssaya merharap penekanan kepada pelajaran teknikal dan
vokesyenal ini tidak akan mengakibatkan pendidikan akedemik serta kerohanian
terabai. Seharusnya hendaklah dipastikan perkembangan yang seimbang.
Selanjutnya, pendidikan khas, iaitu untuk penuntut-penuntut kurang keupayaan,
hendaklah jangan terbiar. Saya ambil satu contoh, iaitu kemudahan pendidikan
untuk penuntut-penuntut yang menghadapi masalah dyslexia. Mereka ini sering
didakwa oleh guru mereka sebagai lembam. Namun kita mengetahui mereka ini
menghadapi masalah yang tertentu, sehingga susah untuk membaca dan membuat
kira-kira dengan cekap. Namun ramai tokoh yang berjaya , seperti Albert
Einstein, Abraham Lincoln, Winston Churchill, Walt Disney dan Tom Cruise pernah
mengalami dyslexia.
36. Saya diberitahu dalam satu jawapan Menteri dalam Senat
ini bahawa bilangan pelajar dyslexia ialah seramai kira-kira 60,000 orang. Saya
percaya bilangannya mungkin lebih besar, kerana angka yang diberi ini
barangkali berdasarkan bilangan rasmi pelajar dyslexia yang berdaftar. Setahu
saya tidak ada sekolah khas untuk pelajar dyslexia di negara ini; yang ada
ialah satu atau beberapa kelas di sekolah-sekolah tertentu. Guru yang telatih
penuh untuk mengajar pelajar dyslexia tidak mencukupi dan kebanyakan mereka
kurang latihan formal.
37. Kelengkapan untuk latihan dan mainan pelajar dyslexia
tidak memadai, dan ada kalanya terkunci dalam almari saja tanpa diberi peluang
kepada pelajar berkenaan menggunakannya. Sering pelajar dyslexia yang merupakan
minoriti, diletakkan bersama pelajar lain dalam kelas biasa di bawah guru sama,
yang kadang-kadang tidak faham sama sekali tentang keperluan khas pelajar dyslexia
itu. Saya anggap perlu ada perubahan besar dalam bidang pendidikan untuk
menangani dengan baik serta memuaskan pelajar dyslexia dan juga pelajar
keperluan khas yang lain.
Universiti dan Autonomi
38. Berpaling kepada universiti pula, sudah berulang kali
dilaporkan dalam beberapa kajian perbandingan universiti di peringkat
antarabangsa bahawa kedudukan universiti tempatan semakin merosot.
Sudah agak sering juga ditegaskan bahawa salah satu cara untuk memastikan
kenaikan mutu universiti ialah dengan mengembalikan Autonomi Universiti.
YAB PM pun sudah mulai bercakap tentang Autonomi ini. Kita mesti memahami
benar-benar maksud konsep ini. Antara lainnya adalah perkara-perkara seperti
berikut.
39. Bersesuaian dengan keperluan Autonomi ini hendaklah
dibentuk sebuah Charter Universiti bagi semua universiti dalam negara. Charter
ini hendaklah menjamin Autonomi dalam bidang dan perkara di bawah, berkaitan
dengnan universiti:
Pertama. Penubuhan sebuah Suruhanjaya Universiti, yang di
bawahnya tertakluk semua hal berhubungan universiti – terutama mengenai soal
akademik, pentadbiran dan kewangan;
Kedua. Wujudkan kebebasan akademik dengan ertikata bahawa semua
hal akademik dari soal penentuan tahun serta semester belajar dan penetapan
silabus serta kirikulum dibuat oleh universiti melalui Fakulti dan Senatnya,
tanpa campur tangan langsung dari Kementerian;
Ketiga. Perlantikan Naib Canselor atau atau Rektor oleh Yang
di-Pertuan Agong, selepas sebuah “Search Committee” yang dipilih oleh Majlis
Universiti, mencari, mengenalpasti dan memperakukan calon yang terbaik, dan
bukannya atas ketentuan oleh Kementerian semata;
Keempat. Dekan dipilih secara demokratik oleh semua anggota
Fakulti, dan Ketua Jabatan dilantik oleh Naib Canselor, dengan persetujuan
anggota Jabatan, dari kalangan anggota Jabatan yang terkanan, rajin,
berkelayakan, berranggungjawab dan dihormati;
Kelima. Mahasiswa digalakkan supaya mempunyai fikiran yang
bebas, kritikal dan kreatif, dengan memansuhkan segala peraturan dan akta yang
menekan serta mengongkong minda mereka; dan
Keenam. Kerajaan menyalurkan kewangan yang diperlukan oleh
universiti melalui Suruhanjaya Universiti, dengan tiap-tiap universiti bebas
untuk memungut derma atau menerima sumbangan dari pihak awam, dan mentadbirkan
soal kewangan untuk pentadbiran, pengajaran, penyelidikan dan juga penerbitan
atas kebijaksanaan mereka sendiri.
ALAM SEKITAR: PERTUMBUHAN HIJAU
Perubahan Cuaca Global
40. Akhir sekali, benarkan saya untuk membahaskan perkara
yang berkaitan dengan Alam Sekitar. Masalah pencemaran alam sekarang ini paling
serius dan maka itu menggalakkan pertumbuhan hijau menjadi bertambah penting.
Perubahan Cuaca Global sekarang ini mengakibatkan banyak kesan buruk. Cuaca
berubah menjadi semakin panas, hujan turun tidak tentu arah tanpa mengikut
musim dan selalu membawa bersamanya banjir kilat yang besar serta merosakkan,
sehingga ada nyawa melayang dan harta musnah.
41. Banyak aktiviti manusia yang menyebabkan perubahan
cuaca global itu. Antaranya: menebang hutan secara tidak terkawal untuk
pembalakan, membuka tanah serta menarah gunung/bukit untuk melaksanakan
rancangan atau projek “pembangunan”bagi memajukan perumahan, mebuka
ladang dan membuka ampangan, membiarkan lebih banyak kenderaan bermotor serta
kilang yang tidak terkawal sehingga mengeluarkan asap kotor yang banyak. Nampak
seolah-olah tidak ada undang-undang yang mengawal kesemua ini, dan kalau adapun
undang-undang itu tidak kelihatan sangat perlaksanaan penguatkuasaan yang
berkesan untuk mengawal segala kemusnahan yang berlaku.
Akibat “Pembangunan”
42. Sehubungan ini saya ingin menumpukan perhatian kepada
aktiviti-aktiviti “pembangunan” yang menimbulkan masalah alam sekitar yang
buruk terutama sekali ke atas masyarakat Orang Asal. Perbahasan saya di sini
berdasarkan maklumat yang diberi oleh Presiden Jaringan Orang Asal (JOAS) dalam
sebuah taklimat yang diadakan baru-baru ini di Parlimen. Beliau telah
membincangan tiga buah projek pembukaan ampangan, iaitu di Telom(Semenanjung),
Kaiduan (Sabah) dan Baram (Sarawak). Kaiduan ialah bagi menampung air untuk
dibekalkan ke Kota Kinabalu, dan Telom serta Baram ialah untuk menjana kuasa
elektrik.
43. Beberapa isu timbul daripada ketiga-tiga projek ini.
Di antaranya ialah seperti yang berikut:
Pertama: Projek-projek ini ialah di kawasan tanah adat
Orang Asal dan hendak dilaksanakan tanpa perundingan ataupun persetujuan dengan
masyarakat di situ dan juga tanpa Kerajaan memberikan penjelasan memuaskan
tentang tujuan projek;
Kedua. Projek-projek ini akan mengakibatkan ramai Orang
Asal terpaksa berpindah dan rumah panjang atau perkampungan mereka perlu
ditinggal atau dimusnahkan. Misalnya di projek Baram 20,000 orang penduduk dan
25 buah rumah panjang akan terjejas;
Ketiga. Apabila siap, ketiga-ketiga kawasan ini akan
ditenggelami air (yang besarsekali Baram, iaitu seluas 150 persegi batu) dan
luas kawasan hutan dan banyak tumbuhan serta mungkin juga binatang akan mati
atau pupus; dan
Keempat. Ada amaran yang telah dibuat bahwa mungkin boleh
berlaku gempa bumi akibat tekanan air yang banyak serta berat di kawasan yang
agak sensitif terutama di Baram.
Kesimpulan
Nyatalah projek-projek seperti ini mempunyai akibat buruk, bukan
saja ke atas manusia bahkan ke atas alam sekitar juga. Barang tentu sesetengah
pihak yang terlibat dengan pembangunan projek-projek ini akan mendapat untung
besar, akan tetapi kebajikan manusia dan juga perlindungan alam sekitar akan
terjejas serta menanggung kerugian. Oleh itu sebelum satu-satu projek
diluluskan untuk dilaksanakan, hendaklah dipastikan ia benar-benar
diperlukan, kajian impak alam sekitar mesti dijalankan secara teliti serta
menyeluruh, dan langkah-langkah diambil untuk melindungi terutama sekali
kepentingan dan kebajikan masyarakat atau manusia yang terjejas, dengan
memberikan tanah, rumah serta pekerjaan ganti dan pampasan memuaskan.
Akhirnya, sebagai kesimpulan umum bolehlah dikatakan bahawa
walaupun RMKe-11 ini boleh dikatakan agak tersusunserta menyeluruh, terdapat
juga beberapa kukurangan, ketempangan serta ketidakseimbangan yang harus
dan boleh dibaiki. Lagi pula, untuk mencapai matlamat pembangunan yang
benar-benar memberi serta mempertahan kebajikan rakyat terbanyak, terutama di
lapisan bawahan yang paling susah, perlulah pertukaran sistem dan dasar yang
bermakna, di mana kerajaan serta sektor awam memainkan peranan lebih besar
daripada sektor swasta. Ekonomi pasaran bebas yang terlalu menjamin keuntungan
besar kepada segolongan kecil yang menguasai modal tidak harus
dibenarkanbermaharajalela ke atas nasib rakyat jelata yang miskin dan susah.
Dewan Senat
22hb Jun 2015.
No comments:
Post a Comment