Sekarang izinkan saya membahaskan
belanjawan yang baru-baru ini dibentang oleh Menteri Kewangan merangkap Perdana
Menteri. Saya akan menumpukan bahsan
terutama kepada dua perkara, iaitu ekonomi dan pendidikan, kerana yang
lain-lain akan dibahas oleh teman-teman seperjuangan saya.
EKONOMI
1. PERTAMA sekali, seperti kita
maklumi, Anggaran Perbelanjaan Persekutuan 2013 ialah sebanyak RM251.67 bilion.
Nampaknya Belanjawan ini disasarkan kepada PIlihanraya Umum ke-13 dan oleh itu
tidak begitu “prudent” dan “sustainable. Kelihatan terlalu banyak gula-gula
yang diberikan kepada semua orang, sesetengah di antara mereka tidak
memerlukannya sama sekali. Kita lihat pihak Kerajaan perlu menstruktur semula
kedua-dua hasil Pendapatan dan Perbelanjaan.
2. Kita lihat daripada Belanjawan
ini, Anggaran Perbelanjaan Mengurus terlalu tinggi, iaitu RM201.92 (atau 80.2
peratus), manakala Anggaran Perbelanjaan Pembangunan cum RM49.75 (atau 19.8
peratus).Memang menggembirakan bahawa jumlah sebenar Belanjawan daripada 1999
sehingga 2013 telah bertambah. Akan tetapi, Perbelanjaan Pembangunan bertambah
kecil. Antara 1999-2003 jumlah untuk Mengurus ialah RM302.42 bilion, manakala
untuk Pembangunan ialah RM60.48 bilion. Antara 2004-2008 jumlahnya naik kepada
RM512.60 bilion untuk Mengurus dan 102.52 bilion untuk Pembangunan. Aantara
2009-2013 julahnya naik lagi kepada RM838.80 untuk Mengurus dan RM167.76 untuk
Pembangunan.
3. Saya merasa kurang senang
kerana peruntukan bagi Pembangunan dalam Belanjawan 2013 ini agak kecil, iaitu
kurang sedikit dari seperlima jumlah peruntukan bagi Mengurus. Lebih lagi tidak
senang saya melihat bahawa trendnya ialah semakin menurun kadar peruntukan bagi
Pembangunan, berbanding dengan Mengurus.
Misalnya, pada tahun 2000, 2001, 2002 dan 2003, peruntukan bagi Mengurus ialah
masing-masing sebanyak kadar 32, 32, 33 dan 34 peratus. Pada 2010, 2011, 2012
dan 2013 pula, ia menurun lagi kepada 28, 23, 22 dan sekarang 20 peratus.
4. Adakah ini bererti bahawa perhatian
kepada Pembangunan semakin merosot? Jikalau begitu ini adalah buruk dan
berbahaya bagi kemajuan Negara. Peruntukan atau perbelanjaan bagi
Pembangunan merupakan pelaboran yang
boleh membwa kepada pembangunan atau kemajuan Negara pada jangka panjang; ertinya ia meletakkan
batu asas bagi pertumbuhan akan datang. Ini tidak dapat dilakukan dengan baik oleh
perbelanjaan Mengurus.
5. Saya tidak bermaksud bahwa
Kerajaan perlu memotong perbelanjaan Mengurus hingga mengakibatkan penurunan
gaji atau pembuangan kerja yang tidak sewajarnya. Yang saya maksudkan ialah peningkatan
perbelanjaan Pembangunan harus berlaku supaya kadar penambahan perbelanjaan itu
tidak semakin berkurang, bahkan seboleh-bolehnya kadar perbelanjaan Pembangunan
harus semakin bertambah untuk menjamin pelaboran dan kemajuan.
6. Yang sangat merunsingkan ialah
daripada keseluruhan Belanjawan 2013 ini, 53 peratus ialah untuk apa yang
dikatakan “locked-in expenses” – dengan izin, atau perbelanjaan terkunci.
Daripadanya emolument (24 peratus), pencen (5 peratus) membayar hutang (9
peratus) dan subsidi (15 peratrus).
Tiada banyak dilakukan untuk menstruktur semula perbelanjaan terkunci
ini. Kategori emolument dan pencen merupakan 30 peratus daripada keseluruhan
Belanjawan. Pada 2012 terdapat kenaikan emolument sebanyak 18 peratus (tiga
kali kadaar inflasi), berikutan kenaikan gaji dan bonus sebulan setengah bagi pegawai
perkhidmatan awam. Malangnya kenaikan itu tidak diikatkan dengan kenaikan
produktiviti.
7. Banyak gula-gula yang diberi
merupakan pemindahan wang yang tidak efisien kerana tidak disasarkan kepada
mereka yang benar-benar memerlukan. Misalnya RM250 sebagai pemindahan tunai dan
RM250 bagi pelajar-pelajat “tertiary” – dengan izin yang diberi kepada semua
tanpa mengambil kira peringkat pendapatan mereka. Begitu juga dengan rebat
“smartphone” bagi belia berumur 21-30 tahun.
8. Seterusnya terlalu banyak
“transfer” kepada GLC (6 peratus daripada Belanjawan) dan tidak cukup pula bagi
kerajaan-kerajaan negeri (3 peratus). Bekalan dan khidmat pula pukul rata
merupakan 13 peratrus daripada seluruh belanjawan. Di sini terdapat terlalu
banyak pemborosan dan boleh dikurangkan sekiranya dapt dikurangkan korupsi.
9. Di segi Hasil Pendapatan pula,
Kerajaan terlalu bergantung kepada petroleum dan gas sebagai sumbernya, yang
merupakan 34 peratrus daripada seluruh hasil pendapatan. Kita harus ingat tidak
lama lagi mungkin sumber minyak petrol pupus. Oleh itu perlulah diluaskan
“base” cukai. Sekarang ini, daripada 5 juta pembayar cukai berdaftar, hanya 1.7
juta sebenarnya membayar cukai. Cuma 20 peratus daripada warga Malaysia
menyumbangkan hanya 11 peratus daripada Hasil Pendapatan Kerajaan.
10. Lain-lain sumber Hasil
Pendapatan perlu dicari – misalnya cukai harta “real estate” – dengan izin,
mungkin boleh dinaikkan untuk tidak menggalakkan spekulasi di pasaran
perumahan. Begitu juga cukai “estate duty” boleh dinaikkan, walaupun ini
mungkin akan dianggap sebagai langkah yang tidak popular.
11. KEDUA, ialah berkaitan
defisit dalam Belanjawan Persekutuan. Oleh kerana pengurusan Belanjawan yang
tidak baik, defisit fiskal telah berlaku pada 41 daripada daripada 44 tahun
dari 1970 hingga 2013. Belanjawan
surplus pernah berlaku sebelum 2009 semasa Timbalan Perdana Menteri waktu itu
menjadi Menteri Kewangan. Masa itu difisit sentiasa kurang daripada 2.0 peratus
KDNK. Menteri Kewangan merangkap PM dalam Belanjwawan 2013 menganggarkan
defisit akan menurun kepada 4.0 peratus berbanding 4.5 peratus pada tahun 2012.
Kerajaan Persekutuan mengatakan komited untuk terus mengurangkan ke defisit fiskal
yang lebih rendah.
12. Sekiranya kita buat
perbandingan kadar defisit Belanjawan Negara ini dengan kadar defisit di
Negara-negara lain, kita mendapat gambaran yang kurang menyeronokkan. Misalnya,
mengikut statistik yang dikemukkan oleh Bank Dunia untuk tahun 2011 (kerana tidak
ada statistik selepasnya), kita dapati bahawa kadar defisit Belanjawan Malaysia
ialah kira-kira 4.5 peratus daripada
KDNK. Ini boleh dikatakan tinggi apabila dibandingkan dengan beberapa buah
Negara lain seperti Indonesia (1.2 peratus), Singapura (1.3 peratus), Korea Selatan
(1.5 peratus), Thailand (1.5 peratus) Taiwan (2.3 peratus) dan Vietnam ( 2.6 peratus).
Negara-negara yang lebih tinggi kadar defisitnya daripada Malaysia kebanyakan
dari Afrika dan China serta India dalam Asia.
13. Saya tidak begitu yakin
bahawa Kerajaan sekarang boleh berjaya mengurangkan kadar difisit sebagaimana
yang diharapkannya. Ada dua
sebabnya. Satu, sudah menjadi kebiasaan
Kerajaan mengadakan Belanjawan Tambahan dan jikalau jumlah pendapatan Negara
tidak dapat menghambat jumlah perbelanjaan, tentu sekali kadar defisit akan
bertambah. Dua, kita dapati biasanya perbelanjaan untuk beberapa projek
tertentu lebih tinggi daripada yang dianggar lebih awal atau lebih besar
daripada yang sewajarnya. Ini menunjukkan kemungkinan berlakunya pembaziran dan
korupsi.
14. Antara contoh projek ini
aialah: (i) Kenderaan RIMV dibeli dengan
harga tiga kali ganda harga sewajarnya;
(ii) Alat AES dibeli dengan harga 10 kali ganda harga di Amerika; (iii)
Jalan sepanjang 0.9km dari Yayasan ke DUN Sabah berharga RM14.9 juta; (iv)
Istana yang mula-mula dianggar RM500 juta akhirnya meningkat kepada kira-kira
RM1 bilion; (v) Harga RM3.8 bilion untuk kapalselam Scorpene yang dibayar
Malaysia lebih tinggi daripada yang dibayar oleh India (RM2.8 bilion) dan Chile
(RM2.0 bilion); (vi) Metroline 50Km yang
hendak dibina dianggar berharga RM50 billion, berbanding dengan yang di Houangzhou
(China) sepanjang 48Km tetapi berharga hanya RM11.8 bilion.
15. Apabila berlaku defisit, maka
cara mengatasinya ialah sama ada dengan mencetak wang tambahan baru ataupun
menambah hutang dalam dan luar Negara. Saya tidak mengetahui jika pencetakan
wang tambahan baru telah berlaku atau tidak. Akan tetapi umum mengetahui bahawa
dalam beberapa tahun yang lalu jumlah hutang semakin bertambah.
16. Pada tahun 2012, jumlah
hutang Negara ialah RM456.1 bilion bersamaan 53.8 peratus daripada KDNK. Angka
ini sudah menghampiri parar 55 peratus, yang dianggap suatu paras yang bahaya
dari segi ekonomi. Mengikut Belanjawan 2013 ini, Negara membayar 8.9 peratus
daripada jumlah perbelanjaan, sebanyak RM249.7 bilion, untuk bayaran khidmat
hutang. Ini jauh daripada perbelanjaan untuk pertanian.
17. Kebanyakan hutang Kerajaan
adalah dalam Ringgit, hanya 4 peratus dalam wang asing. Satu trend yang harus
membimbangkan kita ialah hutang kerajaan yang dipegang oleh orang/syarikat
asing bertambah dengan banyak. Pada tahun 2003 ia kurang daripada 1 peratus,
akan tetapi pada tahun 2011 telah meningkat kepada 23 peratus. Trend ini menunjukkan
hutang Kerajaan Malaysia tinggi permintaannya di kalangan asing, akan tetapi
bahayanya ialah ia mempertingkat risko pelarian atau penghantaran keluar modal.
Dalam keadaan kriisis, hal ini boleh menggugat kestabilan ekonomi dan kewangan.
18. KETIGA, Menteri Kewangan
merangkap Perdana Menteri dengan bangga menyatakan bahawa “Ekonomi Negara telah
diletakkan di landasan pertumbuhan mapan ke arah transformasi sebagai sebuah
Negara maju berpendapatan tinggi”. Namun beliau tidak menyebut tempoh yang
dianggarkan perlu untuk mencapai matlamat ini. Berdasarkan kepada data dan
fakta yang dapat dikumpul setakat ini, nampaknya tidak mungkin ia boleh dicapai
apabila matahari Wawasan 2020 mula menyinsing.
19. Jikalau kita ambil pendapatan
perkapita sebagai kayu ukur kita melihat beberapa perkara yang masih mengecewakan.
Mengikut statistik yang dikumpul oleh World Bank, pendapatan perkapita Malaysia
pada tahun 2010 ialah USD10,095 dan angka ini telah merosot kepada USD8,373
pada tahun 2013. Jika disbanding pula dengan pendapatan perkapita beberapa buah
Negara di rantau ini untuk tahun 2013, kita dapati angkanya: Singapura ialah
USD46,029 (lebih lima kali ganda), Taiwan USD22,373 (hampir tiga kali ganda)
dan Korea Selatan USD22,075 (hampir tiga kali ganda jua). Pada hal,
selepas mencapai Merdeka, Malaysia serta
tiga Negara ini mempunyai pendapatan perkapita hampir sama.
20. Apabila pendapatan perkapita
Malaysia merosot di antara 2010 dengan 2012, sebagaimana yang disebut tadi,
kita dapati sebaliknya bahawa pendapatan perkapita di tiga-tiga Negara ini
telah meningkat dalam tempoh yang sama. Antara
tahun 2010 hingga 2013 peningkatan pendapatan perkapita bagi Negara-negara
tersebut ialah: Singapura daripada USD39,410 kepada USD46,029, Taiwan daripada USD19,155 kepada USD22,337, dan
Korea Selatan daripada USD 19,720 kepada
USD22,075.
21. Bukan dari segi pendapatan
perkapita saja Malaysia tertinggal ke belakang Singapura, Korea Selatan dan
Taiwan, yang menjadi saingan sebayanya menjelang kemerdekaan dulu. Pendapatan
perkapita boleh dianggap sebagai mencerminkan
kemajuan yang telah dicapai terutama sekali dalam bidang perindustrian,
perdagangan dan perkhidmatan. Kita lihat bahawa dalam ketiga-tiga bidang ini
Malaysia keciciran juga dibandingkan dengan tiga Negara tersebut.
22. Kita harus mengkaji dengan
teliti kenapa hal ini berlaku. Dan pemerintah terutama sekali harus membuat
rancangan pembangunan yang lebih berkesan untuk memastikan kemajuan yang
dicapainya pesat dan jurang di antara Malaysia dengan Negara-negara di rantau
ini, yang pesat membangun sekarang, dapat dirapatkan dan bukan menjadi
bertambah lebar.
23. KEEMPAT, Dalam Belanjawan
2013 ini didakwa “bahawa ekonomi
Malaysia merupakan ekonomi berteraskan rakyat” dan “kesejahteraan rakyat pula
telah dipertingkatkan secara berteruskan”.
Walaupun ada sedikit kebenaran tentang dakwaan ini, akan tetapi pada
pandangan saya ia masih belum memuaskan. Dalam susunan dan sistem sosio-ekonomi
sekarang ini kita melihat lebih banyak
keistimewaan, kemudahan dan bantuan diberi untuk lebih menguntungkan golongan
atasan yang kaya-raya daripada golongan bawahan dan juga pertengahan yang
berpendapatan rendah dan sederhana.
24. Dari segi kemudahan asasi
kita lihat bahawa masyarakat bandar, di mana kebanyakan orang berpendapatan
tinggi bertumpu lebih ramai mendapat kemudahan asas yang baik daripada masyarakat desa di mana
majoriti berpendapatan rendah bertumpu. Lihat saja di mana sekolah dan hospital
terbaik didirikan dan di mana jalan, elektrik dan air yang paling memuas
disediakan. Selain itu mereka yang mampu di bandar lebih mudah menghantar anak
ke sekolah swasta dan isteri ke hospital swasta yang canggih belaka dan sudah
tentulah mahal.
225. Seterusnya, lihat pula
bagaimana segelintir kapitalis bilioner Melayu dan bukan Melayu, kebanyakan
kroni dan suku-sakat pemimpin besar pemerintah dengan mudah mendapat tanah luas
di sekitar bandar (seperti di Sentul -
YTL dan Tropicana - VT), bukit serta gunung (seperti pusat judi di Genting - LGT) dan pulau (seperti pulau Redang -VT).
Sebaliknya, mereka yang miskin dan tidak bertanah terpaksa menunggu
bertahun-tahun dan akhirnya tidak juga mendapat tanah sekangkang kera untuk
dikerjakan sebagai punca kehidupan. Begitu juga golongan pertengahan yang
sentiasa mengharapkan sejengkal tanah untuk dijadikan tapak rumah selalu hampa
dan kecewa.
26. Ada pula yang mendapat
pelbagai syarikat atau badan yang diswastakan – seperti pos, proton, gula, beras,
pelabuhan dan mungkin keretapi juga nanti sehingga menjadi pemilik monopoli
yang besar (SB). Ada yang mendapat subsidi sampai RM20 bilion untuk
mengusahakan IPP misalnya (YTL). Selain itu ada yang mudah mendapat hutang bank
hingga beberapa orang kapitalis kroni ini (termasuk AK dan SB) boleh mendapat kemudahan kredit
sampai RM40-50 bilion seorang . Sebaliknya seorang buruh atau kerani berpendapatan
rendah tidak akan diberi kemudahan
pinjaman bank untuk membeli rumah murah kerana mereka tidak mempunyai apa-apa
jaminan. Dan subsidi gula, minyak dan sebagainya yang diheboh-hebohkan sebagai
didapati golongan berpendapatan rendah diperolehi juga oleh mereka yang
kaya-raya.
27. KELIMA ialah Kemiskinan. Dalam
Belanjawan 2013 perkataan kemiskinan disebut hanya tiga kali. Baik sedikit
kerana dalam Belanjawan 2012 ia tidak disebut samasekali. Saya harap ini tidak
mencerminkan bahawa Kerajaan tidak memandang masalah kemiskinan sebagai serius.
Memang benar bahawa kadar kemiskinan Negara ini rendah dan keadaannya tidak
seburuk yang wujud di beberapa Negara di rantau ini. Mengikut angka rasmi yang
terakhir diperolehi bagi tahun 2009, kadar kemiskinan di Senenanjung ialah 3.8
peratus, manakala di Sarawak 5.3 peratus
dan di Sabah pula 19.7 peratus. Sebenarnya kadar kemiskinan paling tinggi dalam
Negara ialah di Sabah, di mana terdapat sumber kekayaan yang banyak dimiliki
beberapa orang yang paling kaya.
28. Sebebarnya, kadar kemiskinan
atau bilangan orang yang dianggap miskin itu boleh berubah-ubah mengikut paras
ataupun garis kemiskinan yang digunakan. Garis kemiskinan bagi seluruh Malaysia
sekarang ialah RM800; bererti seisi yang berpendapatan kurang dari jumlah ini
dianggap miskin. Tetapi, oleh kerana wujud taraf hidup yang berbeza di
Semenanjung, Sarawak dan Sabah, maka Kerajaan menetapkan garis kemiskinan yang
berbeza untuk Semenanjung (RM763), Sabah (RM1048) dan Sarawak (RM912). Adakah oleh kadar kemiskinan
Sabah adalah lebih besar oleh sebab garis kemiskinannya lebih tinggi?
29. Walau apapun, sebenarnya
berbanding dengan taraf hidup di Malaysia sekarang ini, garis kemiskinan pada
pendapatan RM800 bagi seisi rumah adalah terlalu rendah dan oleh itu patut
dinilai semula. Adalah lebih realistik jika garis kemiskinan di Negara ini
diletak pada paras RM1500 seisi rumah sebulan.
Pada garis ini maka angka rasmi Kerajaan sendiri menunjukkan kira-kira
40 peratus daripada seluruh isi rumah dalam Negara ini terletak di bawah paras
kemiskinan. Seperti yang kita semua ketahui mereka ini terdiri daripada semua
golongan kaum, akan tetapi sebilangan besar daripada mereka ialah Melayu/ Bumiputra.
Golongan terbesar yang di bawah garis kemiskinan ini adalah dari Sabah.
Golongan miskin dalam Negara inilah yang sepatutnya menjadi sasaran untuk
pembangunan dan kemajuan.
30. Untuk mengatasi masalah
kemiskinan ini tidak cukup dengan usaha tampal sulam atau memberi
bantuan/sumbangan kecil sekali sekala dan yang besar 50 tahun sekali menjelang
pilihanraya umum. Yang perlu dilakukan ialah menganjak penumpuan kepada
golongan miskin dan berpendapatan rendah, bukannya mengayakan lagi segelintir yang
sudah kaya. Ini dapat dilakukan dengan cara memberi peruntukan kewangan jauh lebih
besar bagi membantu dan menyediakan projek-projek untuk menaikkan taraf hidup
serta memberi pekerjaan baru kepada golongan tersebut. Selain itu, peruntukan
belanjawan harus lebih besar lagi untuk menyediakan kemudahan-kemudahan sosial
yang asas, seperti sekolah dan hospital percuma sepenuhnya bagi orang miskin
dan berpendapatan rendah, dan jalan serta perhubungan pengangkutan lebih murah
bagi mereka. Bantuan dan subsidi istimewa harus diberi kepada golongan
kemiskinan tegar.
31. Walaupun dalam Belanjawan
2013 peruntukan bagi pembangunan pertanian ditambah, namun ia masih jauh
daripada mencukupi. Dalam sector pertanian terdapat ramai yang miskin. Yang
sedihnya sebahagian besar daripada peruntukan itu ialah untuk Mengurus bukannya
untuk Pembangunan. Keadaan ini mesti
segera diubah.
PENDIDIKAN
32. Sekarang izinkan saya
berpindah kepada Pendidikan. Ramai yang mengakui, walaupun ada juga yang
menafikannya, bahawa Pendidikan di Negara ini menghadapi pelbagai masalah.
Salah satu masalah yang besar ialah kemerosotan mutunya. Ini dapat kita lihat
dengan jelas pada peringkat Universiti. Tahun lalu tidak ada sebuah
universitipun dari Negara ini yang mencapai tempat dalam senarai 400 buah universiti
terbaik dalam dunia mengikut Times Higher Education (THE) Ranking .
33. Universiti-universiti di Asia
yang mencapai kedudukan teratas dalam senarai THE Ranking itu ialah University
Tokyo, National University of Singapore
dan University of Hongkong. Bahkan
university-universiti di Thailand dan Filipina pun ada yang termasuk dalam
senarai, walaupun kedudukannya tidaklah sebaik
tiga buah universiti tersebut. Pada hal, 4-5 tahun dahulu ada university
di negar kita ini yang berjaya termasuk dalam senarai 200 buan university
terbaik.
34. Saya memang bersetuju kita
tidak boleh terlalu bergantung kepada atau dipengaruhi oleh badan seperti THE Ranking
bagi menilai kedudukan universiti-universiti kita. Lebih penting daripada
berusaha matian-matian untuk menaikkan ranking universiti-universiti kita, kita
harus memastikan dua perkara. Adakah mereka berjaya memberikan sumbangan yang
cemerlang kepada ilmu pengetahuan? Adakah mereka berjaya memberikan sumbangan
yang bererti kepada kemajuan mesyarakat serta pembangunan Negara? Jikalau
kedua-dua perkara ini tercapai dengan memuaskan, maka dengan sendiri mutu atau ranking
universiti-universiti kita akan meningkat.
35. Berdasarkan pencapaian
universiti-universiti yang cemerlang,
kita boleh simpulkan untuk mencapai matlamat memperbaiki “ranking” dan
meningkatkan mutu sumbangan universiti tempatan, perlu ada sekurang-kurangnya syarat-syarat
berikut. Pertama, perlu ada peruntukan kewangan yang lumayan bagi membawa masuk
skolar-skolar cemerlang yang boleh memandu atau bekerjasama dengan
skolar-skolar tempatan untuk melaksanakan penyilidikan terbaik dan menghasilkan
penerbitan serta hasil penyelidikan yang bertaraf tinggi.
36. Kedua, pimpinan universiti
hendaklah berkelayakan cemerlang, berani meneroka jalan baru serta mempunyai
visi. Ketiga, tiada campur tangan politik dan/atau sebarang sekatan
undang-undang yang boleh mengekang perkembangan universiti sebagai pusat ilmu yang bebas.
Keempat, perlu wujud Autonomi dalam bidang-bidang kewangan, pentadbiran dan
akademik universiti. Kelima, hendaklah digalak komuniti pelajar yang berani bersaing
sihat untuk mencapai kecemerlangan dan mempunyai sifat-sifat kritikal serta
kreatif.
37. Kemerosotan mutu pendidikan bukan
di peringkat universiti saja, bahkan berlaku juga di peringkat sekolah rendah
dan menengah. Mutu pendidikan ini paling buruk terutama di kawasan desa dan
apatah lagi kawasan pedalaman yang miskin. Di kawasan-kawasan ini majoriti
penduduknya adalah Melayu/Bumiputera. Sebagai contoh, kita ambil Sabah. Kita telah melihat bahawa dalam negeri ini keadaan
kemiskinan paling meluas; di sini ramai rakyat yang hidup miskin dalam negeri yang
boleh dikatakan kaya.
38. Di Sabah
terdapat 1070 buah sekolah rendah dan 215 buah sekolah menengah. Terdapat 283
sekolah tidak selamat yang melibatkan masalah struktur dan pendawaian elektrik.
Terdapat 449 buah sekolah rendah dan 40 buah sekolah menengah yang Daif – bangunan lama yang tidak
terselenggara. Terdapat 12 sekolah rendah dan 18 buah sekolah menengah yang
menumpang. Terdapat 85 buah sekolah rendah dan 11 buah sekolah menengah yang
kerap dilanda banjir. Terdapat 114 buah sekolah yang tidak mempunyai bekalan
elektrik 24 jam dan oleh itu tidak guna dibekalkan dengan komputer. Terdapat 104
buah sekolah tidak mempunyai bekalan air bersih. Angka-angka ini saya kutip
daripada kertas kerja “Ke Arah Memperkasa Pendidikan di Sabah” oleh Abdul
Rahman Yakub.
39. Persekitaran
serta alat sekolah yang serba daif pasti menimbulkan akibat yang buruk ke atas
mutu pendidikan. Tidak kurang seriusnya pula kebanyakan sekolah ini tidak
mempunyai guru-guru yang terlatih baik dan bermotivasi tinggi. Bahkan di beberapa
kawasan bandar pun di Sabah dan Sarawak terdapat ramai murid yang memasuki
Sekolah Menengah Jenis Kebangsaan (Cina), yang dianggap lebih tinggi mutunya,
lebih berdedikasi gurunya, lebih baik sistem pengajarannya dan lebih baik mutunya
daripada kebanyakan Sekolah Kebangsaan,
terutama dalam Matematik dan Sains.
40. Bercakap tentang matapelajaran
Matematik dan Sains ini, kita dapati bahawa ada tanda-tanda yang
menunjukkan bahawa tarafnya – dari segi
pembelajaran dan pengajaran – semakin merosot di peringkat sekolah rendah dan
menengah. Sebuah badan antarabangsa membuat kajian tentang “Trends in
International Mathematics and Science Study” (TIMSS) empat tahun sekali ke atas
murid-murid di tahun ke-4 dan ke-8 di seluruh dunia. Berdasarkan kajian ini
pada tahun 2003 Malaysia tersenarai di tempat ke-10. Akan tetapi, pada 2007
kedudukannya turun kepada yang ke-20. Saya tidak sempat melihat kedudukannya
pada tahun 2011. Akan tetapi, mengikut seorang teman yang melihatnya, kedudukan
Malaysia sudah merosot kepada kedudukan ke-50.
41. Guru-guru sekolah sekarangpun
nampaknya kurang minat dan dedikasinya. Di setengah negara guru dipilih dari
kalangan siswazah yang terbaik; umpamanya di Finland mereka yang diambil
menjadi guru adalah dari kalangan lima peratus yang teratas. Akan tetapi di
Negara kita, profesi perguruan kelihatan – terutama sekali di kalangan lelaki –
sebagai pilihan terakhir, setelah gagal memasuki perkhidmatan awam misalnya.
Keadaan ini perlu berubah. Siswazah yang baik-baik hendaklah digalak dan
dilatih menjadi guru dan gaji serta syarat kerja untuk profesi mulia ini hendaklah lumayan dan
menarik.
42. Guru besar hendaklah seorang
yang mempunyai dedikasi yang tinggi. Sekarang ini ada guru besar yang tidak
menumpukan sepenuh masa dan perhatian kepada sekolahnya dankebajikan guru serta
muridnya. Ada yang kadang-kadang sering mengambil masa patut bertugas untuk
mengekori atau melayan pegawai tinggi dan pemimpin politik, terutama yang
bertaraf Menteri. Ini ada kaitannya dengan amalan melantik guru besar dari
kalangan mereka yang mempunyai hubungann politik tertentu. Amalan ini, jika
betul berlaku hendaklah diberhentikan.
43. Sekarang ini terdapat
kelas-kelas khas untuk memberi pendidikan kepada OKU (Orang kurang upaya),
daripada mereka yang mengalami autisme kepada dyslexia. Akan tetapi saya dapati
kelas-kelas ini tidak mencukupi dan biasanya terletak di bandar-bandar. Ada di
antara guru-gurunya yang kurang atau tidak terlatih sama sekali. Saya harap
lebih banyak peruntukan akan disediakan bagi membuka lebih banyak kelas pendidikan
khas ini dan lebih ramai guru yang diberikan latihan untuknya. Kelas-kelas ini
tidak boleh ditumpukan hanya di kawasan-kawasan bandar.
44. Akhirnya, izinkan saya
menyentuh sedikit tentang pendidikan di peringkat pra-sekolah, iaitu tadika.
Ada sesetengah tadika yang diselenggarakan dengan tujuan perdagangan
semata-mata, dengan guru atau pengasuhnya tidak mempunyai latihan. Ada tadika
yang terlalu menekan aspek belajar, sehingga terlalu banyak kerja diberikan,
termasuk kerja rumah. Keadaan ini boleh menjadi terlalu menekan bagi sesetengah
kanak-knak sehingga menghilangkan minat mereka untuk belajar. Sepatutnya, di
tadika diseimbangkan di antara belajar
dengan bermain, untuk menggalakkan minat kepada pelajaran dan berfikir di peringkat kanak-kanak ini.
45. Sekolah atau tadika, trutama
yang baik-baik, terletak di bandar-bandar dan mengenakan yuran agak mahal. Oleh
itu, hanya yang berkemampuan saja yang dapat menghantar anak mereka ke sana.
Oleh kerana itu, apabila masuk ke sekolah rendah, kanak-kanak yang berpeluang
ke tadika ini akan lebih ke depan dari segi kebolehan membaca dan mengira
daripada kanak-kanak dari keluarga yang tidak mampu. Kebanyakan kanak-kanak
daripada keluarga miskin yang pergi ke sekolah rendah dan menengah yang kurang
lengkap dengan alat dan guru yang kurang baik jadinya akan terus keciciran.
Jurang sosio-ekonomi di antara yang kaya dengan miskin dan di antara bandar
dengan desar akan terus lebar pada umumnya. Keadaan ini perlu dibaiki dengan
Kerajaan mengadakan tadika percuma dan membaiki taraf sekolah rendah dan
menengah di kawasan-kawasan miskin dan terbiar.
Sekian. Terima kasih.
No comments:
Post a Comment